Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Kαι στις μαύρες μέρες θα τραγουδάμε

Το πιο κάτω ποίημα της Αναστασίας, που θα διαβάσετε και μοιάζει σαν επιμύθιο στο τραγικό γεγονός της προηγούμενης Τετάρτης, την αυτοκτονία-διαμαρτυρία ενός εβδομηντάχρονου συνταξιούχου στην πλατεία Συντάγματος, οδήγησε στον τίτλο-παράφραση από τους στίχους του Μπέρτολντ Μπρεχτ από τα "Σβεντμποργιανά ποιήματα" του 1935-36:

"Και στα μαύρα χρόνια
και τότε θα τραγουδάμε;
Και τότε θα τραγουδάμε
Για τα μαύρα τα χρόνια."

Η Αναστασία, λοιπόν, τραγουδάει:


Καταστολή

Θέλω την αλλαγή, την επιζητώ
ξέρω, όμως, ότι μια καρδιά δεν είναι αρκετή,
η δική μου δεν θα αντέξει τις σφαίρες σας.
Τις σφαίρες που απερίσκεπτα ρίχνετε.
Το δικό σου παιδί το σημαδεύουν;
Εσύ θα το προστατέψεις;
Ποιος; Εσύ;
Πριν καν το καταλάβεις, το παιδί εμπρός στα πόδια σου θα πέσει.
Ναι, εσύ το σκότωσες!
Κι ας ήσουν τόσο μακριά, η σφαίρα έτσι γρήγορα ακούμπησε
το κεφάλι που φιλούσες κάθε πρωί για καλημέρα.
Όταν καταλάβεις, όμως, τα χέρια σου θα τρέμουν,
δεν θα αξιωθείς το νεκρό σώμα ν'αναστήσεις
γιατί νεκρός κι εσύ δεν θα πιστεύεις πια σε θαύμα.

Αναστασία Σιδηροπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου