Είναι αντιληπτό από όλους ότι ζούμε, ίσως, κάποιες απ'τις δυσκολότερες μέρες της τελευταίας δεκαετίας. Σε μια τέτοια δυσμενή εποχή, όμως, αντί οι άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά, να ενωθούν, βγάζουν έναν ατομικισμό και μια εσωστρέφεια που προκύπτει απ' τον φόβο και την ανασφάλεια του "αύριο". Είναι, όμως, δύσκολο να καταλάβουμε, όλοι, ότι αυτή μας η στάση οδηγεί σε μεγαλύτερο "λαβύρινθο";
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ενωθούμε, τώρα είναι η στιγμή της αλληλεγγύης!
Πόσο δύσκολο είναι να λειτουργήσουμε έτσι; Όλοι μας άλλωστε τον ίδιο σκοπό έχουμε σήμερα, τις ίδιες ελπίδες: ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ! Γιατί σαν φυλακισμένοι ζούμε, αν όχι στις συνθήκες και τις καταστάσεις που επικρατούν, τότε σίγουρα ζούμε εγκλωβισμένοι στο εγώ μας.
Απέχει η απόφαση από την πράξη. Κι εμείς, παρόλο που μπορεί νά'χουμε πάρει την απόφαση, στην πράξη μένουμε κατά πολύ πίσω, σαν κάποιος μ'ένα σκοινάκι να μας τραβάει. Μήπως τελικά αυτός ο κάποιος είναι πολύ, πολύ συγκεκριμένος; Και δεν αναφέρομαι ούτε στο κράτος, ούτε στην κοινωνία, ούτε στο σχολείο, αλλά στο ΕΣΥ. Στο εσύ και το εμείς.
Ενεργούμε σαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα, όπου καμιά από τις δυο αντίπαλες παρατάξεις δεν επιχειρεί να σηκώσει το λευκό σημαιάκι και να κηρύξει ειρήνη. Πριν λύσουμε το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, μάλλον πρέπει πρώτα να λύσουμε το "Ελλαδικό". Δεν χρειάζονται πολλά : καρδιά, πίστη, υπομονή, θάρρος και άμιλλα.
Και μη βιαστείς να πεις ότι πάνω από τα κεφάλια μας κυβερνούν άλλοι, άσε τους άλλους πάνω στη θέση τους - έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ πιο εύκολο να πέσει κανείς από ψηλά, και, στην τελική, καταλαβαίνει πού πραγματικά βρίσκεται.
Το θέμα είναι, εμείς οι "κάτω" τι κάνουμε; Μήπως η προσπάθεια δεν είναι αρκετή; Μήπως να προσπαθούσαμε παραπάνω;
Δες τον κόσμο από ψηλά, κι ας μη βρίσκεσαι εκεί. ΖΗΣΕ, κανείς δεν μπορεί να στο απαγορέψει!
Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, γιατί μαζί θα πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Αναστασία Σιδηροπούλου
